Κείμενο: Panoram-X (Δημήτρης Κατσάς)
Με αφορμή την επαναπροβολή της τριλογίας των ταινιών του Άρχοντα των δαχτυλιδιών στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε καλύτερη ποιότητα εικόνας και στις extended versions, αναζητούμε να βρούμε τι είναι αυτό που τις καθιστά ακόμη και τώρα μοναδικές… 20 χρόνια σχεδόν μετά από την πρώτη προβολή…
Κατ’ αρχάς ο κόσμος του Τόλκιν, ως σύλληψη 85 χρόνια νωρίτερα, είναι από μόνος του μοναδικός…
Είναι τέτοιο το εύρος και το βάθος του φανταστικού αυτού κόσμου και των χαρακτήρων του, που είναι αδύνατον να μην βυθιστείς μέσα του. Έπειτα είναι τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένος. Τα υλικά των μεγάλων μυθολογιών και θρησκειών είναι εκεί, χυμένα σ’ ένα χυτήριο συμβολισμών… μέσα στην επινοημένη μυθολογία του Τόλκιν…
Ο Πήτερ Τζάκσον, τώρα παίρνει με τη σειρά του τον φυσητήρα και δίνει πνοή αέρα ώστε να αναζωογονηθεί η φλόγα και να παραχθεί τελικώς το υλικό που θα καταλήξει στο καλούπι προς διαμόρφωση. Και είναι η δημιουργική φαντασία, η προσοχή στη λεπτομέρεια σε όλα τα επίπεδα και η υπομονή που θα επιτρέψουν στον Τζάκσον να δώσει σάρκα και οστά, αλλά με απίστευτη φινέτσα, στην τριλογία του Τολκιν.
Έτσι, θα ζωντανέψουν τα χόμπιτ και τα ξωτικά, οι νάνοι και τα τρολ, οι μάγοι και οι δαίμονες, οι δράκοι και τα γκόμπλιν, οι ποταμίσιοι και οι ούρουκ χάι, τα τέρατα και οι νάζγκουλ, οι μυθικές πολιτείες και τα χαμένα βασίλεια, όλος ο χάρτης της Μέσης Γης θ’ απλωθεί μπροστά μας…
Και πράγματι δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως μιλάμε για μια από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο, σε βαθμό μάλιστα ανέλπιστο, ακόμη και γι’ αυτούς που είναι πρωτίστως λάτρεις των βιβλίων, καθώς και για την καλύτερη epic fantasy ταινία όλων των εποχών.
Αρκεί να κοιτάξουμε, την γεωγραφία των γυρισμάτων, τη φυσική ομορφιά τους, τη φωτογραφία, τα σκηνικά και τα κοστούμια, το μακιγιάζ και τα εφέ, την μουσική, την σκηνογραφία και την σκηνοθεσία των μαχών, την κινησιολογία του γκόλουμ, τη γλώσσα των ξωτικών, την αρχιτεκτονική των τοπίων, των πόλεων και των μνημείων και φυσικά τις ανεπανάληπτες ερμηνείες των Ελάιτζα Γούντ, Ιαν ΜακΚελεν, Βίγκο Μόρτενσεν, Κρίστοφερ Λι, Ίαν Χολμ, Άντι Σέρκις, Σον Άστιν, Τζον Ρις Ντέηβις, Κέιτ Μπλάνσετ, Σον Μπιν, Ορλάντο Μπλούμ… κ.α
Κάποιοι από αυτούς ήταν ήδη μεγάλοι στην υποκριτική ικανότητα, κάποιοι άλλοι, χωρίς υπερβολή, την απέκτησαν μέσα από τη συλλογική δουλειά και το όραμα της ταινίας του Τζάκσον.
Η μάχη μεταξύ καλού και κακού, ο ύμνος στην συντροφιά και την φιλία, η πίστη στις αξίες, ο σκοπός στον αγώνα και τη θυσία, η αγάπη και ο έρωτας, το φως και το σκοτάδι, η ουτοπία και η δυστοπία, η τρυφερότητα και ο ρομαντισμός απέναντι στη βία και στον κυνισμό, η ιπποσύνη που αναμετριέται με τη βαρβαρότητα, η ουσία απέναντι στην εξουσία, η ελευθερία απέναντι στην ανελευθερία…
…όλα είναι εκεί, στη Μέση Γη και μας περιμένουν…να πάρουμε θέση…και, ω του θαύματος, κανείς δεν στέκεται στη μέση, κανείς δεν θέλει να είναι με τον Σάουρον ή τον Σάρουμαν…όλοι επιλέγουν την συντροφιά του δαχτυλιδιού…
Όλα είναι καθαρά στο φως κι εμείς μάρτυρες γιατί… Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι κάτι περισσότερο από μια ταινία…