Δεν γρύλιζε, μον’ ελαλούσε μ’ ανθρώπινη λαλίτσα. Είμαι ο λύκος του φωτός. Έρχομαι από αρχαίους μύθους και αρχαίες σπηλιές, που ακόμη κανείς δεν πάτησε. Μον’ του φιδιού το δέρμα και η στάχτη του κεραυνού, σύρθηκαν από τα πόδια της αρχαίας άρκτου, καθώς πάτησε το βήμα της στον ουρανό και καθοδήγησε…
Δείξε μου το κινητό σου, να σου πω τη μοίρα σου. Έτσι όπως η οθόνη αντανακλά την κίνηση του χεριού σου, Έτσι όπως τα δάχτυλά σου αφήνουν αποτυπώματα πάνω στο γυαλί, Σε καταλαβαίνω. Βλέπω το μέλλον σου. Είναι ήδη παρόν. Σχηματίζεται χωρίς ριζικό, δίχως ρίζες. Η μνήμη σου ανελέητη λήθη….
Τα καλά βιβλία είναι αυτά που σε γεμίζουν με τη χαρά της ανάγνωσης· αυτή η αίσθηση που είχες όταν ανακάλυπτες παιδί μια πραγματικά καλή αφήγηση, όλο και λιγότερο σε βρίσκει στην ενήλικη ζωή. Η τέχνη της αφήγησης πλέον επικεντρώνεται σε όλο και δυσκολότερα θέματα που φέρνουν τον κόσμο του εγκλήματος…
Στη Σιβηρική Αγωγή εκείνο που σοκάρει δεν είναι οι βίαιες και σκληρές σκηνές που περιγράφει. Αυτές αναμένεις να τις διαβάσεις, από τη στιγμή που μπαίνεις στον κόσμο των Σιβηριανών εγκληματιών. Εκείνο που σε ξαφνιάζει είναι η συνειδητοποίηση πως, όσο διάβαζες το βιβλίο, ένιωθες ένα αίσθημα θαλπωρής, ζεστασιάς και αλληλεγγύης. Ένα…
Ο ίδιος έχει μιλήσει για το έργο του και το έχει περιγράψει ως μια μελέτη για τον χρόνο. Είναι εξόφθαλμα ένα πείραμα, σχεδόν ένα πείραμα φυσικής, με μανδύα λογοτεχνικό και φιλοσοφικό, που μετράει τον χρόνο: τον χρόνο που κυλάει η ζωή του Χανς Κάστορπ. Η πρώτη μέρα του στο ίδρυμα…
Τη Δευτέρα στις 27 Μαΐου, στις 8 το βράδυ, στον Πολυχώρο Πολιτισμού Εκκοκκιστήριο Ιδεών στη Βέροια, η Μαρία Πατακιά θα μας παρουσιάσει την ποιητική της συλλογή “…κι ύστερα δεν υπάρχεις”.
Μέσα στις επτά σπηλιές του Μεξικού, οι επτά θεοί έφτιαξαν τους λαούς και τους έδωσαν τις Ιερές τους Γλώσσες. Όταν βγήκαν από την καρδιά του βουνού, ήταν έτοιμοι να ζήσουν στο Φως. Η άνοδός τους στον κόσμο ήταν η αρχή του ταξιδιού τους. Εκεί μπορούσαν να δουν τις ακτίνες του…
Ανορθόδοξοι στο θρήσκευμα, Αναζητήσαμε το σύννεφο της ακολουθίας του ήλιου Εκείνη η ματιά που δε φτάνει πουθενά, Γιατί τίποτε δεν έχει να σταθεί να ξαποστάσει. Μέσα στις φυλλωσιές της μνήμης ίσως και να βρούμε Εκείνη τη μέρα που Όλα είναι όλα. Το δικό μας δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός,…
Γιατί πορτοκάλια; Είναι διηγήματα; Όχι, είναι οι ρίζες ενός δέντρου, οι ρίζες που οδηγούν στον ίδιο κορμό, τον κρατούν βυθισμένο στη Γη, αλλά δεν τον εμποδίζουν να στρέφει τα κλαδιά του στον Ουρανό, αφήνουν το αεράκι να περνά ανάμεσα από τα φύλλα του και να σκορπάει το άρωμα των ανθών…
Όταν έχεις έναν γείτονα που τον κατοικεί η ποίηση, τότε είσαι ευδαίμων· ο Γιάννης Ναζλίδης έχει μια ανοιχτή καρδιά κι η ποίηση τον επιθυμεί και τον αποθυμεί και τον επισκέπτεται συχνά. Έτσι, γράφει ό,τι εκείνη του ψιθυρίζει στο αυτί, να το ακούσουν όλοι· κι εκείνοι ακόμη που μόνο δυνατές φωνές…