Δείξε μου το κινητό σου, να σου πω τη μοίρα σου.
Έτσι όπως η οθόνη αντανακλά την κίνηση του χεριού σου,
Έτσι όπως τα δάχτυλά σου αφήνουν αποτυπώματα πάνω στο γυαλί,
Σε καταλαβαίνω.
Βλέπω το μέλλον σου.
Είναι ήδη παρόν.
Σχηματίζεται χωρίς ριζικό, δίχως ρίζες.
Η μνήμη σου ανελέητη λήθη.
Δείξε μου τον καφέ σου χωρίς κατακάθι.
Θα σου διαβάσω τον αφρό των ημερών.
Πάνω εκεί περνούν οι μέρες σου.
Κάπου πετρωμένο το σώμα σου σαν άγαλμα
Αφήνει μόνο τα δάχτυλα να γράφουν κάπου
Σ’ άλλα αγάλματα που μόνο το βλέμμα τους τρέχει στο φωτεινό κενό.
Μόνο που κανένας δεν αγάλλεται πια·
Κι οι θεοί σκιές.
Το φαγητό σου δεν έχει πια σπλάχνα να διαβάσω.
Άψυχη τροφή ταΐζει άψυχα σώματα
Που διψούν να συνεχίσουν άλλο ένα βράδυ,
Άλλη μια μέρα
Να τρέχουν, διαγράφοντας απουσίες στο κενό.
Τα πουλιά πετούν ζαλισμένα,
Πώς να καταλάβω το μέλλον απ’ το πέταγμά τους;
Οι θεοί μουγκοί και αόρατοι
Ούτε στα όνειρα πια δεν εμφανίζονται.
Τι περιμένεις να ερμηνεύσω;
Θα σου πω τη μοίρα σου,
Το μερίδιό σου στη ζωή αυτή:
Μοίρα δεν έχεις εσύ,
Που δεν μοιράζεσαι τη ζωή σου και τον εαυτό σου,
Ζεις με άλλους μα δεν συμβιώνεις.
Κι όσο δεν βλέπω το μέλλον, μέλλον δεν γίνεται.
Αναστασία Καραβασιλείου
Υπάρχει ένα μέλλον που είναι ήδη παρόν. Σκοτεινό, δυστοπικό, άγονο. Ο θρίαμβος της άυλης μηχανής επί της ανθρώπινης ουσίας. Ένα μέλλον που παρουσιάζεται από την εξουσία, μικρή ή μεγάλη, ως αναπόφευκτο. Κι ότι όποιος δεν του αρέσει, όποια το νιώθει βρόγχο στο λαιμό της είναι ”τεχνοφοβικός”, ”νεο-λουδίτης”, ”ψεκασμένος”. Ας είναι.… Read more »