Γιατί πορτοκάλια; Είναι διηγήματα; Όχι, είναι οι ρίζες ενός δέντρου, οι ρίζες που οδηγούν στον ίδιο κορμό, τον κρατούν βυθισμένο στη Γη, αλλά δεν τον εμποδίζουν να στρέφει τα κλαδιά του στον Ουρανό, αφήνουν το αεράκι να περνά ανάμεσα από τα φύλλα του και να σκορπάει το άρωμα των ανθών του. Μάλλον γι’ αυτό πορτοκάλια. Οι καρποί του ίδιου αυτού δέντρου.
Κάθε ιστορία είναι οι καρποί της πορτοκαλιάς, κρέμεται από τα κλαδιά της και νοηματοδοτείται από την ίδια μοίρα με τις άλλες. Κάθε ιστορία, κάθε πρόσωπο της αφήγησης ξεπετάγεται εκεί που δεν το περιμένεις και σου προσφέρουν τους χυμούς τους.
Και πραγματικά, τα Πορτοκάλια διαβάζονται με μιαν ανάσα, όπως απολαμβάνουμε τους θρεπτικούς καρπούς. Οι λέξεις διαλεγμένες, το ωφέλιμο λίπασμα του δέντρου, το τρέφουν και το θεριεύουν. Και τα έντομα, τα άλλα φυτά; Ο κήπος; Όλα είναι εκεί, δηλώνουν και προφητεύουν, εκφράζουν τα συναισθήματα με τόση δεξιοτεχνία και σοφία.
Τα συναισθήματα είναι το έδαφος, που πατάμε πάνω του και σπάνια το παρατηρούμε. Τα συναισθήματα είναι εκεί διαρκώς· αλλιώς το δέντρο δεν θα μπορούσε να σταθεί. Τα συναισθήματα στηρίζουν κάθε κλαδί, είναι η Γη του, είναι όσα χρειάζονται και όπως χρειάζονται. Δεν σπαταλιούνται στις λέξεις, αλλά ταΐζουν το δέντρο με τις σιωπές τους. Οι λέξεις ταξιδεύουν ανάμεσά τους, αλλά δεν τα υποτάσσουν. Οι πράξεις κι όχι οι λέξεις, οι χειρονομίες και οι συσπάσεις του προσώπου τα φανερώνουν. Αυτά δεν παραδίνονται σε εύκολες λύσεις.
Μητέρα που φεύγεις, Σεβαστή, Μυρτώ, Διονύση, Αθηνά, Άρη, Άρτεμη, Δήμητρα, κλαδιά της πορτοκαλιάς, τα συναισθήματα σάς τρέφουν, αυτά σας γεννούν και αυτά σας ξαναγεννούν στην αιωνιότητα. Σε αυτά επιστρέφετε και μην φοβάστε. Αυτά είναι η Γη που πατούμε. Χωρίς αυτά δεν έχει πορτοκάλια. Χωρίς αυτά δεν έχει ζωή.
Βάση σε ευχαριστώ για το έργο σου. Πολύτιμο δώρο τα Πορτοκάλια σου. Περιμένουμε τη συνέχεια της δημιουργίας, δηλαδή το έργο της ίδιας της ζωής.