Το πρώτο πρόσωπο της αφήγησης δεν μας αφήνει να περάσουμε πίσω από την εξωτερική εντύπωση. Τα γεγονότα απλώς συμβαίνουν κι η ηρωίδα τα ζει ως παρατηρήτριά τους. Οι άνθρωποι περνούν. Τα συναισθήματα ανέκφραστα. Το φως δεν παύει ποτέ, το σκοτάδι που ευαγγελίζεται μια παύση για ξεκούραση αργεί να έρθει.
Η έφηβη Μπιάνκα κι ο αδερφός της μένουν ορφανοί, όταν οι γονείς της σκοτώνονται σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το δυστύχημα ακολουθούν ένα μούδιασμα, μια ανεκδήλωτη θλίψη και μια απέραντη μοναξιά. Τα συναισθήματα απονεκρώνονται, για να μην ξεσπάσουν. Δεν κατορθώνουν να αναβλύσουν, όσο κι αν η ηρωίδα τα αναζητά απεγνωσμένα στην αγορασμένη αγκαλιά του «Μασίστα».
Ο τίτλος της νουβέλας μοιάζει ειρωνικός σε σχέση με το περιεχόμενο. Ή το επιβεβαιώνει με ειρωνικό τρόπο. Τι κάνει κάποιον λούμπεν; Σύμφωνα με τον Μαρξ, το λούμπεν προλεταριάτο είναι το τμήμα του προλεταριάτου που, λόγω της πλήρους εξαθλίωσής του, βρίσκεται στο κοινωνικό περιθώριο και δεν έχει αναπτύξει ταξική συνείδηση. Το πρόβλημα της Μπιάνκα είναι, λοιπόν, ότι δεν έχει ταξική συνείδηση;
Το μέλλον δεν είναι μέλλον, το παρόν δεν είναι παρόν, ο έρωτας δεν είναι έρωτας, ο εαυτός δεν είναι εαυτός. Το έγκλημα δεν είναι έγκλημα. Ποια είναι η Μπιάνκα; Πώς μπορεί να αποκαλυφθεί; Μέσα από ένα κουίζ στο κομμωτήριο. Μέσα από όσα δεν λέει και δεν κάνει. Μέσα από όσα δεν τολμάει να ονειρευτεί και για όσα δεν δύναται να ντραπεί.
Η Μπιάνκα τα έχασε όλα και μοιάζει να μην θυμάται αν τα είχε και ποτέ.Προτιμάει να είναι εγκληματίας. Το νήμα που συνδέει τη μητέρα που είναι τώρα με την εγκληματία που ήταν κάποτε είναι κομμένο. Το έγκλημα απέναντι στον εαυτό της έχει συντελεστεί.
Αναστασία Καραβασιλείου