Οι αρχέγονοι λαοί πίστευαν ότι τα πράγματα, τα ζώα και τα φυτά, κάθε τι που μας περιβάλλει, έχει την ψυχή του. Όσο πιο κοντά στο θείο, τόσο πιο κοντά στη φύση. Το ίδιο κι ο Αργύρης Χιόνης που έχει απέναντί του έμψυχα αντικείμενα. Το τραπέζι και η σόμπα του, η γάτα και ο σκύλος του έχουν την ψυχή τους, είναι όντα, με τα οποία συνομιλεί και αλληλεπιδρά διαρκώς. Η ίδια του η ύπαρξη καθορίζεται από αυτή τη σχέση. Οι άλλοι άνθρωποι περνούν τις περισσότερες φορές ως κομπάρσοι απ’ τα διηγήματά του ή παίρνουν τη θέση αντικειμένου παρατήρησης, όπως στον Δούρειο Ίππο. Μόνο οι δύο φονιάδες των δύο ιστοριών του μπορούν να ανταγωνιστούν τα άψυχα με ψυχή. Αλλά και εκεί ακόμη τα ίδια τα όπλα έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η αφήγησή του, αν και πιάνει θέματα δύσκολα, δίνει βαρύτητα στο παράλογο και στην παρωδία, τείνοντας έτσι προς το γέλιο, παρά στο κλάμα. Δεν εκβιάζει το συναίσθημα. Ενώ η φθορά, η μοναξιά και ο θάνατος τον κινητοποιούν, δεν εισχωρούν στην αφήγησή του με τρόπο βαρύνοντα και πένθιμο. Το ύφος του ευφυές ανατρέπει κάθε αναμενόμενη αντίδραση. Έτσι, διαβάζουμε μια συνταγή για κόλλυβα με τη μορφή εγκυκλοπαιδικού λήμματος.
Το τελευταίο αυτό βιβλίο του συγγραφέα εκδόθηκε μετά τον θάνατό του τα Χριστούγεννα του 2011. Κάποια διηγήματα μένουν μοιραία ημιτελή μέσα στην αρτιότητά τους.
Αναστασία Καραβασιλείου